benim küçük kartanem..

"sen bu satırları okuduğunda ben çok uzaklara gitmiş olacağım.."

herkes kendi kafasına göre birilerini arar hep değil mi? ben de arıyordum. hava soğuktu. güneşliydi ama rüzgarlıydı, soğuktu yani. barlara girdim, içki verilmeyen cafelere girdim, bilardo salonlarına baktım, girip çıkmadığım yer kalmadı gibi.

bulamadım.

3 gün geçti, 3 koca gün.

tekrar çıktım dışarı. insanlara baktım, yüzlerine, yürüyüşlerine. konuşmalarını dinledim, olmadı. bulamadım. neredeyse çıldıracaktım, ramak kalmıştı yani. bir banka oturdum sakinleşeyim diye. bi de gazete aldım, dikkati bi yerlere vereyim de kafam dağılsın diye. dağıldı da. sonra o oturdu yanıma. bi müddet konuşmadı. sonra;

"gülüşünde pis bi çaresizlik var" dedi.

"gülmedim ben?" dedim, soran gözlerle baktım ve ekledim "o laf tam olarak öyle değil ayrıca."

tyler durden'e özenen milyonlarca gençten biri sandım önce. notumu vermiştim. dedim biraz irdeleyeyim. sürrealist bir noktada ele alayım bu genci.

"tavuk mu yumurtadan çıkar yoksa demir mi daha ağırdır?" diye sordum ve farketim ki sürrealizm ile aram pek iyi değil. onun da değilmiş ki anlamadı beni.

"abi bu çok bomba bi soru oldu bi saniye.." dedi. boşluğa baktı. anlamaya çalışıyordu ki bu çabanın boş olduğunu, sorunun ziyadesiyle boş olduğunu farkedememişti.

"git" dedim. "git yanımdan yoksa allah yarattı demem yararım seni" dedim. karşı koyacak gibi oldu sonra tekrar boşluğa baktı düşündü ne yapsam diye, gördüm.

sonra gitti.

taksim'deki tünel avrupa'nın ilk metrosu imiş. hani metro demek ne kadar doğrudur bilmem ama yer altında takıldığı için metro diye geçmiş işte. o dönemde de şeyhülislam takılıyor tabi, adamların gücü var, her yere kolu uzanıyor falan. fetva çıkarmış, demiş ki; "insan ölmeden yer altına giremez!." o an itibarı ile tüneli sadece hayvanlar falan kullanmaya başlamış. ayrıcalığa gel.

şu genç. elimde olsa canlı canlı sokarım yerin altına.